Verslag Open Huis

                                                   14 augustus 2015 Familie Delewi in Nederland.

 

Verslag van een aantal ervaringen die Nasrin tijdens haar bezoek aan Baarn ten huize van Ada en Jan op 14 augustus 2015 met ons heeft gedeeld.

De aanleiding voor haar komst naar Nederland met het gehele gezin was het feit dat hun Nederlandse paspoorten moesten worden verlengd. Graag wilde zij van de gelegenheid gebruikmaken om hier een aantal mensen te ontmoeten waarmee zij in het verleden contact heeft gehad. Alles moest heel snel geregeld worden en wanneer alles klopt, krijgen zij begin volgende week hun paspoorten.

 

                    Nasrin

Nasrin gaf een korte terugblik op datgene wat zij met hulp van haar man Hiwa in de 10 jaar dat zij uit Nederland weg is zoal in Khanaqin en omgeving heeft gedaan.

De eerste tijd is zij bezig geweest om een centrum op te zetten voor lichamelijk gehandicapte mensen, daar waren helemaal geen voorzieningen voor. Met behulp van de plaatselijke overheid die de grond voor het gebouw beschikbaar stelde en een buitenlandse hulporganisatie plus hulp vanuit Nederland, waar de Stichting Project Khanaqin voor was opgericht, is zij er in geslaagd van dit centrum een groot succes te maken.

Circa 5000 gehandicapten die daar nu geregistreerd staan, hebben daar baat bij gehad. Gedurende 4 jaar heeft zij zitting gehad in het provinciaal bestuur als vertegenwoordigster van de stad Khanaqin.

Enkele jaren geleden zijn er een aantal winkels voor gehandicapten door haar opgezet en door voornoemde Stichting gefinancierd die als doel hebben dat ook zij in deze maatschappij hun steentje kunnen bijdragen. Er wordt vrouwen en kinder kleding, cosmetica, schoonmaakmiddelen en computeronderdelen verkocht, volgens Nasrin is het zeer succesvol en uniek in Irak.

Nasrin vertelde ook over de hoge temperaturen daar, overdag kan het er meer dan 50 graden Celsius worden, terwijl deze ’s nachts niet verder daalt dan tot 38 graden. Airco is dan eigenlijk onmisbaar, maar door onregelmatige stroomvoorziening werkt die vaak niet.

Een generator om zelf in de stroomvoorziening te kunnen voorzien is voor veel mensen niet te betalen. Het is onvoorstelbaar, maar in een land dat bijna verdrinkt in haar olie is deze brandstof duurder en slechter dan hier in Nederland!

Ook de watervoorziening is er heel lastig, waterputten moeten worden geslagen, maar omdat de olie soms dicht aan de oppervlakte aanwezig is, moet er diep gegraven worden waarbij dat water dan nog vaak niet als drinkwater kan worden gebruikt omdat het verontreinigd is en dus gezuiverd moet worden. Voor drinkwater moeten eigenlijk flessen met water worden gekocht, voor veel mensen is dit te kostbaar.

Tot ongeveer een jaar geleden verliep alles in Koerdistan waar zij woont vrij goed en waren veel mensen tevreden, maar toen kwam IS en werd de situatie er gevaarlijk en zeer onstabiel.

IS zit nu zo’n kwartier rijden van hen verwijderd, dank zij toedoen van de Peshmerga-strijders is het er vrij rustig, maar door de gevechten is soms de spanning in Khanaqin te snijden. Door IS komen er ook heel veel vluchtelingen, in de omgeving zijn er diverse vluchtelingenkampen.

Hun centrum voor gehandicapten wordt nu grotendeels gebruikt voor vluchtelingenactiviteiten, opslag van goederen, vergaderruimte etc.

Nasrin zet zich zelf ook volledig in om daarbij behulpzaam te zijn, mede ook door de financiële steun die zij ontvangt van de eerder genoemde stichting in Nederland waarvoor zij Jan en Ada nogmaals hartelijk bedankt.

Verder zijn er grote hulporganisaties aanwezig, maar de hulpvraag is te groot, niet alle vluchtelingen kunnen goed worden verzorgd. Nasrin gaf aan dat van de vrouwen in de kampen 75% geen man meer heeft, veel vluchtelingen hebben ook een trauma opgelopen, hulp hiervoor is moeilijk te krijgen.

Een oplossing voor de strijd is heel erg moeilijk, het Koerdische grondgebied is indertijd verdeeld tussen Syrië, Irak, Iran en Turkije en is heel rijk aan grond- en delfstoffen dus zeer gewild. Nasrin vertelde dat zij de olie graag kwijt zouden zijn, dan hielden de gevechten misschien op en konden zij in vrede leven. Verder speelt natuurlijk ook nog het verschil tussen de Soennieten en de Sjiieten een rol terwijl sinds kort Turkije ook de Koerden bestookt.

Op de vraag naar haar eigen inzet vertelde Nasrin dat zij 6 dagen per week werkt, zij slaapt vaak slechts weinige uren per nacht, tijd voor haar moeder en andere familie heeft zij nauwelijks, maar het is haar niet aan te zien, zij ziet er goed uit, kan enorm gedreven vertellen wat haar bezighoudt en motiveert.

Dat zij dit aankan en zo gedreven blijft is voor een belangrijk deel te danken aan de inzet en ondersteuning van Hiwa, haar man, die al zijn vrije tijd besteedt aan de vluchtelingen.

Zij vertelde nog dat Kamjaar, hun jongste zoon, volgend jaar in Nederland wil gaan studeren, dat heeft hij altijd gezegd, al toen zij Nederland achter zich lieten. Zelf is zij, samen met Hiwa, vast besloten om in Koerdistan te blijven en zich, zo lang als dat zij dit kan, in te zetten voor de bevolking daar. Hiwa is na terugkomst in Irak in een ziekenhuis gaan werken en is ook behulpzaam in het centrum, evenals Hastiar, hun oudste gehandicapte zoon.

 

Wanneer je zoals ik deze verhalen van haar hoort krijg je een ontzettend grote bewondering voor deze vrouw, zo’n doorzettingsvermogen, zo gemotiveerd, geweldig.

Met dank aan Jan en Ada voor de gastvrije ontvangst en de heerlijke versnaperingen,

Marten de Nood.

                                 Stichting Project Khanaqin Vluchtelingenhulp
                                     rekeningnummer NL36 RABO126.94.58.29                                                       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

RECLAME VAN JOUWWEB: